This blog is made with an inspiration. We were not able to come up with this output without the help of our respected Filipino Teacher, Mr. Edgar P. Aladeza.
Thursday, January 10, 2013
Sunday, July 22, 2012
People can completely learn how to say goodbye. It really takes time to heal. And one thing can relieve the pain is time. No one can sure to cure the broken hearts but yourself. In life, you will gain and you will lose. None can be perfect as God. He only knows the best plan for someone else. If you want to cry, you can cry out loud. it you want to shout, shout as much as you want. If it is the only way to express your feelings, you can do anything. To ease the pain is not that easy. But as your heart started to accept the real thing, that's when you can now let go and move on for another way of life. It has happened and you can never change that. There is no such gone feelings. You won't forget it, you will accept. Inspire others with your strength! by: Aurea D. Tolosa
Tuesday, June 21, 2011
Tayo ba?
"hayy naku!hindi ko na gusto pagtuturo ng mga teacher dito, gusto ko ng lumipat, siguro naman papayagan ako ng parents ko, kasi accepted naman siguro reason ko na mag-transfer to other school. hayy! ano ba pwede kong gawin ??"ani ni Tiffany sa kanyang sarili na tila nagdadalawang isip at naguguluhan kung lilipat ba siya o hindi.
Siya si Tiffany Zobel nanggaling siya sa isang pribadong paaralan. Naisipan niyang lumipat ng school,dahil hindi niya gusto ang kaugalian ng pagtuturo ng mga guro dito, karamihan kasi sa mga guro ay hindi magaling. si Tiffany ay anak mayaman, sila ay may sarilang kompanyan na pinapatakbo ng kanyang mga magulang. nag-transfer siya sa la Salle, marami siyang naging kaibigan na kagaya niya, dahil siya ay palakaibigan, masarap kasama ta masiyahin. marami ding mga kalalakihan ang nagkakagusto sa kaniya dahil may katangian itong maganda, malambing at laging masiyahin, marami ring nangunot noo, nandilat ng mgamata, at kumulo ang dugo dahil sa inngit nila kay Tiffany dahil maraming nagkakagustong kalalakihan dito.
Isang araw habbang naglalakad si Tiffany isang lalaki ang lumapit.Si Lance isa sa mga patagong nagkakagusto kay Tiffany. Hindi gaanong mayaman si Lance,hindi rin sila mahirap,katamtaman lang o may kaya sa buhay. Nabibili rin niya mga mga bagay na gusto niyang bilhin.Si Lance ay mabait,malambing,ginoo,mapag-alaga a malakas ang appeal.Isa na rin siya sa mga "crush ng bayan o hearthrob ng campus"."Tiffany!tulungan na kita muka atang mabigat ang mga Kala mo ee"sabi ni Lance habang kinukuha ang bitbit na libro ni Tiffany." thanks Lance pero kaya ko na to,magaan lang naman eh!"pangiting sagot ni Tiffany na parang nag aagawan sila sa bitbit nito.Nabitawan ni Tiffany ang libro kaya tumalsik ito sa sahig. " ayan tuloy ikaw kasi eh, ayaw mo pang tulungan kita ayan tuloy nahulog na ung mga dala mo" sabi ni Lance kay Tiffany na tila sinisisi niya ito sa nangyari. " Ako pa ngayon sinisi mo eh sino ba ang makulit sa ating dalawa?, sabi ko naman kasi sayo na ako nalang." pagalit na sagot ni Tiffany nasa huli'y nahiya na."eh, bakit ayaw mong magpatulong?"tanong ni Lance na tila naguguluhan." eh sa ayoko eh! kasi....."sumabat si Lance"kasi ano?""kasi nahihiya ako saiyo"sagot ni Tiffany at nagmamadaling pinulot ang mga libro at lumayo na ito kay Lance.Naguluhan si Lance,hindi niya mawari, halos sumakit ang ulo at nasabi sa sarili na "bakit bigla na lang umalis yum?, Did I do something wrong? may nasabi ba akong mali? Bakit?
Oras na ng uwian,nang magkasalubong si Tiffany at Lance,hindi napansin ng dalawa ang isa't- isa,kaya patuloy parin sila sa paglalakad.Peo biglang may tumawag kay Tiffany sa kaniyang likuran,Si Ken bhestfriend ni Tiffany. Si Ken ay masiyahin,maganda at tampuhin.lumingon si Tiffany, nagtaka si Lance bakit ma tumawag kay Tiffany kahit wala namang dumadaan sa kanyang harapan. Sa pagtatakang iyon napalingon na lamang siya sa kaniyang likuranat nakita nga niya si Tiffany kasama ni Ken na nakikipag usap. Inisip niyang lapitan ito pero sa pagkakataong isipin niyang lapitan ito, may kaba at kabog sa kaniyang dibdib ang kaniyang naramdaman. pero nagawa parin niyang lumapi kahit na mahirap ito para sa kaniya at kahit na nahihiya siya kay Tiffany. Sa pagkakataong iyon kakauspin na sana ni Lance si Tiffany,pero sa pagbukas palamang ng kanyang bibig ay nag paalam na si Tiffany sa kaniyang kausap at nagmadaling umalis.May lungkot na nadama si Lance na nagpabigat ng kaniyang damdamin. Sa mga sumunod na araw naisipan muna nitong umiwas kay Tiffany.Hindi na muna ito lumalapit.May mga pagkakataon ding gusto niyang lapitan ito pero sa tuwing gagawin niya ito naaalala niya ang nakaraan kaya't hindi natutuloy ang kanyang gustong mangyari.
Nagdaan pa ang mga araw,patuloy paring hindi nagpapansinan ang dalawa.Nakita ni Ken na malungkot si Tiffany,nakita niya ang bakas ng kalungkutan sa muka nito.Kaya naisipan niyang lapitan at kausapin ito."Ui, Tiffany sa tuwing nakikita kita lagi kanalang naka simangot, anu bang dahilan?"tanong ni Ken kay Tiffany na tila gustong malaman kong bakit malunngkot ito."Huh?ako malungkot? si Tiffany Zobel nalulungkot?hahaha hindi kaya ako malungkot ang sya ko nga eh!"mapagpanggap na sagot ni Tiffany."Anong masaya? Hay naku Tiffany Zobel ako nga wag mong pinagloloko, alam kong malungkot ka at hindi ka masaya. Nakikita ko sa mga mata mona malungkot ka, Ano bang problema?Alam kong hindi ka malulunkot kung wala kang problema o dinadamdam. Tiffany kilala kita alam mo yan, hindi ako sana'y na nakikita kang malungkot sabihin mo sa akin problema mo para matulungan kita." ani ni Ken kay Tiffany na concern kung bakit malungkot ito."OO na en may problema na ko, kahit pala ideny ko sa iyo malalaman at malalaman mo rin, matagal ko nang ustong sabihin sa iyo to pero nahihiya akong sabihin sa iyo kasi baka pagtawanan mo lang ako"sagot ni Tiffany, na nahihiya at napayukong sagot. "Eh, bakit ka naman mahihiya sabihin sa akin?, ano pa ibig sabihin ng pagiging tunay na kaibigan ko sa iyo, kung nahihiya ka sa akin." sagot ni Ken na natatawa." oo naman tunay kitang kaibigan nuwh, eto na sasabihin ko na sa iyo kung bakit ako nalulungkot,pero pano ko ba sisimulan?" patanung na tugon ni Tiffany na tila nahihiya." haay naku Tiffany kahit wag mo ng simulan muka namang alam ko na kung ano .... ay hindi pala ano kung SINO pala ang dahilan kung bakit ka malungkot. Si Lance hindi Ba?? "pabirong tanong ni Krn kay Tiffany."OO,Ken si Lance nga, Ken naguguluhan ako, bakit ganito nararamdaman ko?alam kong wala naman akong gusto sa kaniya pero bakit ganun? nalulungkot ako pag hindi ko siya nakakasama, Bakit ganun?ano ba tong nararamdaman ko?Ken is it Love?"sambit ni Tiffany kay Ken na tila nagpapatulong.."OMG Tiffany your ilove ! is it true!!??hindi na ko magtataka pa kung bakit ka nagkagusto kay Lance, bagay naman kayo mabait naman siya, all the good attitudeof a guy makikita mo na sa kaniya. nakakakilig naman pero ang tanung may gusto din ba siya sa iyo??" anong ni Ken na tila nangaasar."hmmm, wan ko lang ako ba si Lance?" sagot ni Tiffany na biglang napasimangot dahil sa tanong ni Ken.
Papasok ng room si Lance ng makita niyang nakasimangot si Tiffany,nkita ni Ken na naka tingin si Lance , kaya iniwan niya bigla si Tiffany at nilapitan si Lance,"Hi Lance, can I ask you something? pansin ko lang ha bat parang hindi kayo nagpapansinsn ni Tiffany may LQ kayo?pabirong tanong ni Ken na tila exited sa isasagot ni Lance."LQ?? hindi naman kami ee,, kaya kami hindi nagpapansinan ni Tiffany kasi ...."ikinuwento na ni Lance ang nangyariNang malaman ni Ken ang panyayari naisipan ni Ken na siya ang gagawa ng paraan para mapagbati ang dalawa.
(bbzzzzzzz)(lunch time na)
Papuntang canteen si Lance nang makita niyang nag iisa si Tiffany.naisipan niyang lapitan ito, kung dati rati, naiisip niya ang nakaraang nangyari, ngayon nilapitan niya ito ng malakas ang kanyang loob a nilapitan niya ito ng buong buo ng walang takot at walang kaba" Hi tiffany, can I join you? patanong na sabi ni Lance na mejo may kabog sa kaniyang dibdib dahil sa kaba."sure ,why not, have a sit."hindi ko na pala kailangang magplano para mapag bati ko yung dalawa, tingin ko pa nga lang mukang mag kakaayos na sila... hahahah...." patawang sabi ni Ken sa kaniyang sarili nang makita niya ang dalawa na magkasama.
Nang matapos ang dalawa sa pagkain ng kanilang lunch sabay silang pumunta sa kanilang classroom napag usapan lang nila kanina habbang kumakain sila ay ang nakaraan nila, nakaraan nilang hindi sila nagpapansinan humingi sila parehas ng kapatawaran sa nangyari.makalipas ang ilang oras pumasok na si mrs. Lim ang kanilang guro. Si Mrs. Lim ay ang adviser ng 4th year grifindor, siya ay mataray, walang kinikilingan, striktong guro. nang pumasok si Mrs. lim nagbigay kaagad ito ng pag susulit sa mga estudyante.
Uwian na namalayan ni Lance na bakit hindi pa umuuwi si Tiffany. Kaya tinanong ni Lance kay Ken kung bakit hindi pa umuuwi si Tiffany."ahh, pinatawag kami kanina ni Mrs. Lim sa faculty naiwan sa faculty si Tiffany, muka atang may ipapagawa." natatarantang sagot ni Ken kay Lance dahil sa pamamadali.Hinintay ni Lance si Tiffany sa korehidor, nang pag bukas ng pinto ng facultyb room nagmadali itong lumapit at narinig niya ang bosoe ni Mrs. Lim "Ms. Zobel kasama mo si Lance sa ipapagawa ko"."oh, Lance andian ka pala kanina ka paba diyan??" tanong ni Tiffany kay Lance na tila nagtataka kung bakit hinintay po ito."oh, muka atang malungkot ka tila ata natadtad ka ng sermon ni Mrs. Lim?" pabirong tanong ni Lance kay Tiffany."ahh, halata ban nasermonan ako? oo nga e pinagalitan ako ni Mrs.Lim, bakit ko daw kasi pinakopya si Ken kaninang quizz ayan binigyan ako ng punishement"sagot ni Tiffany kay Lance na tila nakasimangot dahil sa nalulungkot siya dahil binigayan siya ng kaparusahan."anu bang punishement ang gagawin mo?"concern na tanong ni Lance kay Tiffany."one month daw akong maglilinis ng room nang magisa lang.."sagot ni Tiffany na tila kunot ang noo dahil sa ayaw niya sanang gawin yun. "oh, talada? kawawa ka naman haha joke lang, eh, anu naman yung narinig ko kanina nas ako ang kasama mo sa ipinapagawa ni Mrs.Lim?"tanong ni Lance na tila concern dahil sa narinig niya ang kaniyang pangalan kanina."ah, oo pala sabi ni Mrs, /lim kanina na ikaw daw kasama ko sa paglilins ng room" patawang sagot ni Tiffany kay Lance dahil alam nitong maglinis sa hindi niya kasalanan."huh? bat ako ? hindi naman ako involve sa inyo ni Ken ah bakit ako nadamay?"pagulat na tanong ni Ken na tila ayaw maglinis ng room."ohh, sige kung ayaw mo kong tulungan okay lang sa akn actually ayoko naman talagang magpatulong ee"sagot ni Tiffany na tila nagpakumbaba na lamang. "oh, ayan ka nanaman. mayamaya bigla ka nanamang aalis, Hayy nako tutulungan naman talaga kita ee, kaw talaga hindi na nabiro."patawang tugon ni Lance kay Tiffany a sila'y nagharutan
Maya maya natahimik ang dalawa at biglang nagsalita si Lance"Tiffany alam mo bang mahal kita, matagal ko nang gustong sabihin sa iyo to ehh pero inuunahan ako ng kaba ko,ngayon ko lang nasabi sa iyo kasi alam ko, this is the right time para malaman mo kung ano nilalaman ng puso ko"ani ni Lance na tila nahihiya sa pinag tapat na pag ibig. Walang reaction si Tiffany sa narinig parang uala lang okay lang sa kaniya."sige Lance nandito na pala ako sa bahay, hindi ko namamalayan ikaw kasi ee you make my time unknown."pabirong sagot ni Tiffany kay Lance na medyo kinilig sa sinabi nito.
Di nagtagal ang dalawa'y nagkamabutihan na haggang ang dalawa'y nahulog na ang kanilang loob sa isa't-isa.Nang sila'y naging mag MU. May mga time na sila'y naglalambingan,naghaharutan.Nang sila'y nasa canteen at sabay na kumakain biglang natanung ni Lance"Tiffany matanung lang kita TAYO BA?"tanong ni Lance kay Tiffany dahil naguguluhan siya kasi ang sweet nila hindi naman siya sure kung sila nga."ah, ewan ko lang let me think first.." sagot ni Tiffany na tila naguluhan din siya na parang hindi makapagsalita dahil hindi niya alam isasagot niya."Lance not to offend you pero hindi muna, sorry ahh" sagot ni Tiffany na tila parang naawa kay Lance at gusto niya itong yakapin pero hindi niya magawa..Sa mga sumunod na araw ang dalawa'y ok pa.Pero sa pagkakataong ito, may biglang sinabi si Lance sa txt "Tiffany may sasabihin ako, wag mo sanang damdamin pwedeng itigil ko muna panliligaw ko? mahal kita. pero at this point I just want to know if your the right girl for me." massage ni Lance na tila nanghihinang itype dahilayaw niyang masaktan si Tiffany."okay lang un Lance atleast habang maaga pa sinabi mo na" maluha luhang sagot ni Tiffany dahil hindi niya nakaya ang sinabi ni Lance.
MAkalipas ang ilang araw ang dalawa ay hindi na nagpapansinan.tila ba'y pinaghiwalay na sila ng tadhana nila na parang hindi na nila kilala ang isat isa kahit magkasalubong na sila parang wala silang pakeelam sa nadadaanan nila..."hoy, bat di kana namamansin? parang di mo nako kilalala ahh?" tanong ni Tiffany ng walang hiyahiyang lumapit, "ahh sorry naman kasi feeling ko pag lumapit pa ko sayo i feel i'm worthless kaya hindi ko na sinubukan pang lumapit sa iyo" sagot ni Lance na tila hiyang hiya kauspin si Tiffany Hindi nagtagal nakamove on na si Tiffany,pero para kay Lanceparang mas nahihirapan siya lagay niya ngayon, kasi parang nagsisisi siya sa ginawa niyang decission, na itigil ang panliligaw nito kay Tiffany. Pero huli na ang lahat para sa kanya dahil parang may iba ng gusto si Tiffany. Si Franco, na bagong lipat sa school. Si franco ay mas ma appeal kay Lance.sa twuwing madadaanan at makakasama ni Lance si Tiffany ang puro laging bukang bibig nito ay ang pangalan ni Franco.
Magpasahanggang ngayon nagsisisi si Lance di mo mawari ang gustong gawin, parang nais nang magpakamatay, sa nagawa niya dahil ngayon ang pag kakaalam niya ay nililigawan na ni Franco si Tiffany na alam naman nito na may pag asa si Franco.
THE END
-by: claudine gorospe
Siya si Tiffany Zobel nanggaling siya sa isang pribadong paaralan. Naisipan niyang lumipat ng school,dahil hindi niya gusto ang kaugalian ng pagtuturo ng mga guro dito, karamihan kasi sa mga guro ay hindi magaling. si Tiffany ay anak mayaman, sila ay may sarilang kompanyan na pinapatakbo ng kanyang mga magulang. nag-transfer siya sa la Salle, marami siyang naging kaibigan na kagaya niya, dahil siya ay palakaibigan, masarap kasama ta masiyahin. marami ding mga kalalakihan ang nagkakagusto sa kaniya dahil may katangian itong maganda, malambing at laging masiyahin, marami ring nangunot noo, nandilat ng mgamata, at kumulo ang dugo dahil sa inngit nila kay Tiffany dahil maraming nagkakagustong kalalakihan dito.
Isang araw habbang naglalakad si Tiffany isang lalaki ang lumapit.Si Lance isa sa mga patagong nagkakagusto kay Tiffany. Hindi gaanong mayaman si Lance,hindi rin sila mahirap,katamtaman lang o may kaya sa buhay. Nabibili rin niya mga mga bagay na gusto niyang bilhin.Si Lance ay mabait,malambing,ginoo,mapag-alaga a malakas ang appeal.Isa na rin siya sa mga "crush ng bayan o hearthrob ng campus"."Tiffany!tulungan na kita muka atang mabigat ang mga Kala mo ee"sabi ni Lance habang kinukuha ang bitbit na libro ni Tiffany." thanks Lance pero kaya ko na to,magaan lang naman eh!"pangiting sagot ni Tiffany na parang nag aagawan sila sa bitbit nito.Nabitawan ni Tiffany ang libro kaya tumalsik ito sa sahig. " ayan tuloy ikaw kasi eh, ayaw mo pang tulungan kita ayan tuloy nahulog na ung mga dala mo" sabi ni Lance kay Tiffany na tila sinisisi niya ito sa nangyari. " Ako pa ngayon sinisi mo eh sino ba ang makulit sa ating dalawa?, sabi ko naman kasi sayo na ako nalang." pagalit na sagot ni Tiffany nasa huli'y nahiya na."eh, bakit ayaw mong magpatulong?"tanong ni Lance na tila naguguluhan." eh sa ayoko eh! kasi....."sumabat si Lance"kasi ano?""kasi nahihiya ako saiyo"sagot ni Tiffany at nagmamadaling pinulot ang mga libro at lumayo na ito kay Lance.Naguluhan si Lance,hindi niya mawari, halos sumakit ang ulo at nasabi sa sarili na "bakit bigla na lang umalis yum?, Did I do something wrong? may nasabi ba akong mali? Bakit?
Oras na ng uwian,nang magkasalubong si Tiffany at Lance,hindi napansin ng dalawa ang isa't- isa,kaya patuloy parin sila sa paglalakad.Peo biglang may tumawag kay Tiffany sa kaniyang likuran,Si Ken bhestfriend ni Tiffany. Si Ken ay masiyahin,maganda at tampuhin.lumingon si Tiffany, nagtaka si Lance bakit ma tumawag kay Tiffany kahit wala namang dumadaan sa kanyang harapan. Sa pagtatakang iyon napalingon na lamang siya sa kaniyang likuranat nakita nga niya si Tiffany kasama ni Ken na nakikipag usap. Inisip niyang lapitan ito pero sa pagkakataong isipin niyang lapitan ito, may kaba at kabog sa kaniyang dibdib ang kaniyang naramdaman. pero nagawa parin niyang lumapi kahit na mahirap ito para sa kaniya at kahit na nahihiya siya kay Tiffany. Sa pagkakataong iyon kakauspin na sana ni Lance si Tiffany,pero sa pagbukas palamang ng kanyang bibig ay nag paalam na si Tiffany sa kaniyang kausap at nagmadaling umalis.May lungkot na nadama si Lance na nagpabigat ng kaniyang damdamin. Sa mga sumunod na araw naisipan muna nitong umiwas kay Tiffany.Hindi na muna ito lumalapit.May mga pagkakataon ding gusto niyang lapitan ito pero sa tuwing gagawin niya ito naaalala niya ang nakaraan kaya't hindi natutuloy ang kanyang gustong mangyari.
Nagdaan pa ang mga araw,patuloy paring hindi nagpapansinan ang dalawa.Nakita ni Ken na malungkot si Tiffany,nakita niya ang bakas ng kalungkutan sa muka nito.Kaya naisipan niyang lapitan at kausapin ito."Ui, Tiffany sa tuwing nakikita kita lagi kanalang naka simangot, anu bang dahilan?"tanong ni Ken kay Tiffany na tila gustong malaman kong bakit malunngkot ito."Huh?ako malungkot? si Tiffany Zobel nalulungkot?hahaha hindi kaya ako malungkot ang sya ko nga eh!"mapagpanggap na sagot ni Tiffany."Anong masaya? Hay naku Tiffany Zobel ako nga wag mong pinagloloko, alam kong malungkot ka at hindi ka masaya. Nakikita ko sa mga mata mona malungkot ka, Ano bang problema?Alam kong hindi ka malulunkot kung wala kang problema o dinadamdam. Tiffany kilala kita alam mo yan, hindi ako sana'y na nakikita kang malungkot sabihin mo sa akin problema mo para matulungan kita." ani ni Ken kay Tiffany na concern kung bakit malungkot ito."OO na en may problema na ko, kahit pala ideny ko sa iyo malalaman at malalaman mo rin, matagal ko nang ustong sabihin sa iyo to pero nahihiya akong sabihin sa iyo kasi baka pagtawanan mo lang ako"sagot ni Tiffany, na nahihiya at napayukong sagot. "Eh, bakit ka naman mahihiya sabihin sa akin?, ano pa ibig sabihin ng pagiging tunay na kaibigan ko sa iyo, kung nahihiya ka sa akin." sagot ni Ken na natatawa." oo naman tunay kitang kaibigan nuwh, eto na sasabihin ko na sa iyo kung bakit ako nalulungkot,pero pano ko ba sisimulan?" patanung na tugon ni Tiffany na tila nahihiya." haay naku Tiffany kahit wag mo ng simulan muka namang alam ko na kung ano .... ay hindi pala ano kung SINO pala ang dahilan kung bakit ka malungkot. Si Lance hindi Ba?? "pabirong tanong ni Krn kay Tiffany."OO,Ken si Lance nga, Ken naguguluhan ako, bakit ganito nararamdaman ko?alam kong wala naman akong gusto sa kaniya pero bakit ganun? nalulungkot ako pag hindi ko siya nakakasama, Bakit ganun?ano ba tong nararamdaman ko?Ken is it Love?"sambit ni Tiffany kay Ken na tila nagpapatulong.."OMG Tiffany your ilove ! is it true!!??hindi na ko magtataka pa kung bakit ka nagkagusto kay Lance, bagay naman kayo mabait naman siya, all the good attitudeof a guy makikita mo na sa kaniya. nakakakilig naman pero ang tanung may gusto din ba siya sa iyo??" anong ni Ken na tila nangaasar."hmmm, wan ko lang ako ba si Lance?" sagot ni Tiffany na biglang napasimangot dahil sa tanong ni Ken.
Papasok ng room si Lance ng makita niyang nakasimangot si Tiffany,nkita ni Ken na naka tingin si Lance , kaya iniwan niya bigla si Tiffany at nilapitan si Lance,"Hi Lance, can I ask you something? pansin ko lang ha bat parang hindi kayo nagpapansinsn ni Tiffany may LQ kayo?pabirong tanong ni Ken na tila exited sa isasagot ni Lance."LQ?? hindi naman kami ee,, kaya kami hindi nagpapansinan ni Tiffany kasi ...."ikinuwento na ni Lance ang nangyariNang malaman ni Ken ang panyayari naisipan ni Ken na siya ang gagawa ng paraan para mapagbati ang dalawa.
(bbzzzzzzz)(lunch time na)
Papuntang canteen si Lance nang makita niyang nag iisa si Tiffany.naisipan niyang lapitan ito, kung dati rati, naiisip niya ang nakaraang nangyari, ngayon nilapitan niya ito ng malakas ang kanyang loob a nilapitan niya ito ng buong buo ng walang takot at walang kaba" Hi tiffany, can I join you? patanong na sabi ni Lance na mejo may kabog sa kaniyang dibdib dahil sa kaba."sure ,why not, have a sit."hindi ko na pala kailangang magplano para mapag bati ko yung dalawa, tingin ko pa nga lang mukang mag kakaayos na sila... hahahah...." patawang sabi ni Ken sa kaniyang sarili nang makita niya ang dalawa na magkasama.
Nang matapos ang dalawa sa pagkain ng kanilang lunch sabay silang pumunta sa kanilang classroom napag usapan lang nila kanina habbang kumakain sila ay ang nakaraan nila, nakaraan nilang hindi sila nagpapansinan humingi sila parehas ng kapatawaran sa nangyari.makalipas ang ilang oras pumasok na si mrs. Lim ang kanilang guro. Si Mrs. Lim ay ang adviser ng 4th year grifindor, siya ay mataray, walang kinikilingan, striktong guro. nang pumasok si Mrs. lim nagbigay kaagad ito ng pag susulit sa mga estudyante.
Uwian na namalayan ni Lance na bakit hindi pa umuuwi si Tiffany. Kaya tinanong ni Lance kay Ken kung bakit hindi pa umuuwi si Tiffany."ahh, pinatawag kami kanina ni Mrs. Lim sa faculty naiwan sa faculty si Tiffany, muka atang may ipapagawa." natatarantang sagot ni Ken kay Lance dahil sa pamamadali.Hinintay ni Lance si Tiffany sa korehidor, nang pag bukas ng pinto ng facultyb room nagmadali itong lumapit at narinig niya ang bosoe ni Mrs. Lim "Ms. Zobel kasama mo si Lance sa ipapagawa ko"."oh, Lance andian ka pala kanina ka paba diyan??" tanong ni Tiffany kay Lance na tila nagtataka kung bakit hinintay po ito."oh, muka atang malungkot ka tila ata natadtad ka ng sermon ni Mrs. Lim?" pabirong tanong ni Lance kay Tiffany."ahh, halata ban nasermonan ako? oo nga e pinagalitan ako ni Mrs.Lim, bakit ko daw kasi pinakopya si Ken kaninang quizz ayan binigyan ako ng punishement"sagot ni Tiffany kay Lance na tila nakasimangot dahil sa nalulungkot siya dahil binigayan siya ng kaparusahan."anu bang punishement ang gagawin mo?"concern na tanong ni Lance kay Tiffany."one month daw akong maglilinis ng room nang magisa lang.."sagot ni Tiffany na tila kunot ang noo dahil sa ayaw niya sanang gawin yun. "oh, talada? kawawa ka naman haha joke lang, eh, anu naman yung narinig ko kanina nas ako ang kasama mo sa ipinapagawa ni Mrs.Lim?"tanong ni Lance na tila concern dahil sa narinig niya ang kaniyang pangalan kanina."ah, oo pala sabi ni Mrs, /lim kanina na ikaw daw kasama ko sa paglilins ng room" patawang sagot ni Tiffany kay Lance dahil alam nitong maglinis sa hindi niya kasalanan."huh? bat ako ? hindi naman ako involve sa inyo ni Ken ah bakit ako nadamay?"pagulat na tanong ni Ken na tila ayaw maglinis ng room."ohh, sige kung ayaw mo kong tulungan okay lang sa akn actually ayoko naman talagang magpatulong ee"sagot ni Tiffany na tila nagpakumbaba na lamang. "oh, ayan ka nanaman. mayamaya bigla ka nanamang aalis, Hayy nako tutulungan naman talaga kita ee, kaw talaga hindi na nabiro."patawang tugon ni Lance kay Tiffany a sila'y nagharutan
Maya maya natahimik ang dalawa at biglang nagsalita si Lance"Tiffany alam mo bang mahal kita, matagal ko nang gustong sabihin sa iyo to ehh pero inuunahan ako ng kaba ko,ngayon ko lang nasabi sa iyo kasi alam ko, this is the right time para malaman mo kung ano nilalaman ng puso ko"ani ni Lance na tila nahihiya sa pinag tapat na pag ibig. Walang reaction si Tiffany sa narinig parang uala lang okay lang sa kaniya."sige Lance nandito na pala ako sa bahay, hindi ko namamalayan ikaw kasi ee you make my time unknown."pabirong sagot ni Tiffany kay Lance na medyo kinilig sa sinabi nito.
Di nagtagal ang dalawa'y nagkamabutihan na haggang ang dalawa'y nahulog na ang kanilang loob sa isa't-isa.Nang sila'y naging mag MU. May mga time na sila'y naglalambingan,naghaharutan.Nang sila'y nasa canteen at sabay na kumakain biglang natanung ni Lance"Tiffany matanung lang kita TAYO BA?"tanong ni Lance kay Tiffany dahil naguguluhan siya kasi ang sweet nila hindi naman siya sure kung sila nga."ah, ewan ko lang let me think first.." sagot ni Tiffany na tila naguluhan din siya na parang hindi makapagsalita dahil hindi niya alam isasagot niya."Lance not to offend you pero hindi muna, sorry ahh" sagot ni Tiffany na tila parang naawa kay Lance at gusto niya itong yakapin pero hindi niya magawa..Sa mga sumunod na araw ang dalawa'y ok pa.Pero sa pagkakataong ito, may biglang sinabi si Lance sa txt "Tiffany may sasabihin ako, wag mo sanang damdamin pwedeng itigil ko muna panliligaw ko? mahal kita. pero at this point I just want to know if your the right girl for me." massage ni Lance na tila nanghihinang itype dahilayaw niyang masaktan si Tiffany."okay lang un Lance atleast habang maaga pa sinabi mo na" maluha luhang sagot ni Tiffany dahil hindi niya nakaya ang sinabi ni Lance.
MAkalipas ang ilang araw ang dalawa ay hindi na nagpapansinan.tila ba'y pinaghiwalay na sila ng tadhana nila na parang hindi na nila kilala ang isat isa kahit magkasalubong na sila parang wala silang pakeelam sa nadadaanan nila..."hoy, bat di kana namamansin? parang di mo nako kilalala ahh?" tanong ni Tiffany ng walang hiyahiyang lumapit, "ahh sorry naman kasi feeling ko pag lumapit pa ko sayo i feel i'm worthless kaya hindi ko na sinubukan pang lumapit sa iyo" sagot ni Lance na tila hiyang hiya kauspin si Tiffany Hindi nagtagal nakamove on na si Tiffany,pero para kay Lanceparang mas nahihirapan siya lagay niya ngayon, kasi parang nagsisisi siya sa ginawa niyang decission, na itigil ang panliligaw nito kay Tiffany. Pero huli na ang lahat para sa kanya dahil parang may iba ng gusto si Tiffany. Si Franco, na bagong lipat sa school. Si franco ay mas ma appeal kay Lance.sa twuwing madadaanan at makakasama ni Lance si Tiffany ang puro laging bukang bibig nito ay ang pangalan ni Franco.
Magpasahanggang ngayon nagsisisi si Lance di mo mawari ang gustong gawin, parang nais nang magpakamatay, sa nagawa niya dahil ngayon ang pag kakaalam niya ay nililigawan na ni Franco si Tiffany na alam naman nito na may pag asa si Franco.
THE END
-by: claudine gorospe
Monday, May 9, 2011
Wednesday, February 2, 2011
Sa buong apat na taong itinagal ko dito, hindi man ako dito nagsimula, pero dito naman ako magtatapos. Sabi nga nila, maliit ang paaralan, ngunit subukan nilang tignan, paaralang ito ay naguumapaw sa kaalaman. Hindi man ako sikat dito sa paaralang ito, kaming mga estudyante ang nagpapasikat dito. Gaano man kaliit ang mundo mo dito, ngiti, tuwa, lungkot, kaba, kilig naman ang isinusuli sa iyo. Sa buong taon, panay pagsubok ang sasalubong sayo. hindi pagsubok na magpapabagsak, magpapahina, magpapabigo at magpapasuko sa iyo kundi magpapatatag, magpapabangon, magpapatapang, magpapalakas at magpapabago sa iyong kahinaan. Minsan naisip kong lumipat na lang ng paaralan, naisip kong hindi ako nababagay dito. Pero mali ako, dito ko pala mararanasang matuwa, malungkot, umiyak, humalakhak, gumawa ng masama, tumino, magpakatanga, magbago at higit sa lahat ay ang magmahal at mahalin. Napakasarap na dito ako nanatili. At mahalin bilang isang anak sa tahanang ito. Naalala ko pa noon, bilugan ang katawan ko, batang-itsura, isip-bata ta mapaglaro. Daig ko pa ang turumpong paikot-ikot. Habang tumatagal, oras ay nadadagdagan, mas lalo akong natututong lumaban. Hindi man halata, panaho'y nagbabago, tao ri'y nagbabago. Sabi na, panaho'y lumilipas, nalalapit na rin ang aming pagtatapos. Kaya taas-noo kong sasabihing hindi kami uuwing nakayapak, nakatapos kami nang may dignidad, may sariling talino at katapangan na kakaiba sa lahat. Kaya naman, masaya akong naging parte ako ng tahanang ito, hindi ko naman mararating ang tagumpay na ito kung walang tulong ng mga gurong humubog sa amin. Taos-puso po namin kayong pinasasalamatan, ngayong malapit na po kaming lumisan, nais po naming turuan niyo pa po ang ibang mga kabataan na maging parte ng lipunan at hindi maging pasakit sa bayang ito. Sa aming pagtatapos, panahon lang ang natatapos at hindi ang aming pagkakaibigan. Lilisan kami upang magsimula ng panibagong kinabukasan. Hindi dito natatapos ang lahat ng ito, bagkus ito ay panibagong pagsubok na susubok sa katatagan ng bawat isa. Nais man naming pigilan ang ating patak ng luha,magpaalam sa isa't isa ngunit atin itong kinakailangan. Hindi na tayo hayskul pa, pero nais kong tayu-tayo pa rin ang magakakasama. :(
by: Aurea D. Tolosa
Tuesday, December 21, 2010
May Pagbabago, kahit na Weirdo
Nang dahil sa pagnanais ni P-noy na pagliliwali sa daigdig ay nakarating siya sa znew York. Napdpad siya sa Mansion El Seniorita Eduardo. Maraming tao, maingay dahil sahindi maintindihang halu-halong wika. Pagkaraan ng minuto ay nakita niya si Ampatuan, nakaramdam siya ng takot, ang tuhod niya ay agad nanginig.
“Nagpunta ako dito para pakinggan ang sermon ni Reina Angelica ukol sa Global Warming at hindi makipagkaibigan sa Ampatuan na yan!” sabi sa sarili sabay layo sa kinaroroonan ni Ampatuan.
Hindi niya sinasadyang mabunggo si Don Derek na lehitimong resident eng New York. Ngunit ng magsalita ay…
“ @!#)*$&%^$+-|=@”
Nagulat siya sa narinig. Akala niya tuloy ay nababaliw na siya. Pagkatapos ay nagsimula na ang diskusyon ng Reina.
“I believe hat Global Warming is caused of being imperfect of the people. It changes you and your society. So, you better change.”
Naalerto siya sa naring, inisip na lamang niya na tama ang grammar nito.
”Ay! May mga tao pang naghihintay sa akin sa Pinas.” Sabi sa sarili.
Habang hawak ang ulo na may iilang buhik na lamang marahil sa pagiisip.
“Hmmmm… Aha!” sigaw sa sarili at may bumbilyang lumitaw sa ulunan niya.
“Nakaisip g papaano ko mapapalitan ng kayamanan ang hirap na dinaranas ng nasasakupan ko.” Sabi sa sarili.
Habang nasa “Ner York Airline” siya ay…
“Pilipinas! Pilipinas! Pilipinas! Pilipinas!” sigaw ng konduktor ng eroplano na may hawak pang tiket.
“Aba teka! Bago na pala ang pagbibiyahe sa himpapawid ngayong taong ito?” bulong sa sarili na bakas ang pagtataka.
“Ayy! Si kapitana Tani ang magmamaneho. Tara na nga’t makasakay na!”
“Pakiayos nap o ang seatbelt. Kapitana Tani, everybody is ok. Let’s go on a trip.” Sabi ng konduktor.
Naupo siya sa unahan, ang nagiisang baknteng upuan. Nakita niya si Willie Revillame, nagsusuka!
“Boah! Boah! Nahihilo na ako. Wala pa man din akong plastic.” Daing sa sarili.
“Kapitana Tani, diyan lang po sa may Nayon ng Sagpangi Bulacan.”sabi nito.
“Ok. The plane is landing over there.” sigaw ni Kapitana Tani
Ngunit hindi pa rin bumaba si P-Noy dahil inaantay niyang mag-landing ito sa PAL. Nang makalapag ito ay…
“Revolucion! Revolucion! Revolucion!” sigaw ng mga trabahador sa bukid.
“Heto pla ang sasalubong sa akin. Pati ang mga ita sa Zambales ay nagrerebelde na rin sa akin. Problema nanaman ito.” Ang daing sa sarili.
Hindi naglaon ay nagsagawa si P-Noy ng batas para sa mga taong nagrerebelde. Dahil napagisip-isip niyang kawawa naman ang JUAN ng kanyang bayan.
By Aurea D. Tolosa
Sunday, December 19, 2010
♥Love Letter♥
Kamusta na aking Irog? May katagalan na rin nang huli tayong magkausap. Dati-rati, nagkukulong ako sa aming panahan upang magtago. Magtago sa mga Amerikano. Takot akong maulit ang nangyari sa una kong pag-ibig, natatakot akong ikaw naman mawala. Ngunit pangamba ko’y hindi nararapat. Haay! Hindi ka nga naman akin upang pagingatan nang lubos. Nais ko nang kuni ang pagkakataong ito upang masabi ko sayo ang nararamdaman ko Irog ko. Nararamdamang mnatagal ko nang ikinubli, marahil natatakot akong malaman mo at nangangamba sa madiding reaksyon mo. Dahil sa bawat ngiti mo, nabubuo ang araw ko. Sa bawat tawag mo sa aking ngalan, naguumapaw na ang ligaya ko. Tiyak kong nahingi ko ang isang minuto sa araw mo. Masaya na ako doon. Napakalambing mo, kahit na bilang isang kaibigan lang, nararamdaman ko ang pagmamahal mo na hindi man katumbas ng pagmamahal na inaalay ko sa iyo. Kuntento na ako sa isang kumpas ng iyong kamay. Kaya hindi na nakakapagtakang daarating ang araw na mahal na kita. Mahal na kita higit pa sa isang kaibigan. Sige nga! Sabihin mong mali ako. Mali na nahulog sa iyo. Hindi na kasalanan pa ng puso ko na tumibok sa iyo. Irog ko, hindi ko hinihiling na dinggin mo ito. Ngunit hindi naalis sa aking isipan na sana ako nalang. Ngunit alam kong Malabo, sa isang sagl;it lang ay lalayo ka na sa akin. Ang sa akin, malaman mo bago pa dumating ang araw na magsisisi ako. Nagtataka ako kung bakit naisip kong magsisisi ako. Tanggap ko naming walang patutunguhan ang pagibig ko. Wala ng iba kundi hanggang dito, hanggang dito lang sa liham lang na ito. Sa oras na nalaman mo ito, oras na rin upang tuldukan ang kabaliwang ito. Sa aking panaginip, ikaw lang ang nakikita ko. Kahit na iba’t iba ang nagdaraang gabi. Ni isang minuto ay hindi ka nawaglit sa isipan ko. Ako ang nakaramdam nito kaya uwag mo sanang sabihing nalilito lang ako at may oras pa para magbago. Hayaan mong mahalin kita, Irog ko. Di ko nais namahalin mo rin ako. Sapat na ang pahalagahan mo kahit na matalik na kaibigan lang. sa pagdaan ng panahon ay matututunan kong tanggapin ang katotohanang gigising sa akin. Gayunpaman, narito pa rin ako, hindi ko kayang lumayo. Lumayo man ako ngunit hindi malayto sa iyo. Patawad sa kahibangang hinayaan kong mahalin kita. Maligaya na ako kung malaman mo ang totoo sa likod ng mga ngiti ko. Ngunit hindi malatyong mapagod ako. Tulad ng aking puso, pagod na rin ang aking pluma. Kung magkakaron ng ikalawang pagkakataon sumulat ako ng liham para sa iyo, nais kong maisulat na mahal mo rin ako. At hanggang dito nalang Irog ko. Nais kong pagingatan mo ang iyong sarili gaya ng palihim na pagiingat ko sa iyo.
by Aurea D. Tolosa
Happy 5th Anniversary.
Umpisa na naman ng bagong umaga sabik na akong makita si Charles, si Charles ang boyfriend ko sa loob ng apat na taon at sa loob ng apat na taong iyon ay naging masaya ako sa piling ni Charles, buo pa pala ang painting na ibinigay mo sakin noon, last birthday ko. isinabit ko ito sa tapat ng kwarto ko para sa tuwing ako'y gigising ito ang makikita ko dahil sa tuwing aking mapagmasdan ang painting na ito ay ikaw ang aking naaalala. Siya nga pala nakatago parin ang necklace na ibinigay mo sakin noong monthsarry natin ang cute talaga ng design nito. siyempre iisa lang ito dahil gawa mo'to eh. ay sabik na talaga akong makita ka. 5 years na pala tayo ngayon. Kaya nga pupunta ako sa inyo ngayon eh! dadalawin ko sila tita at tito pati sina troy at shiela sigurado mangungulit na naman ung dalawa hihingi na naman ng pasalubong ang dalawang iyon kaya dadaan muna ako sa mall para ibili sila ng paborito nilang chocolate. ikaw kaya gusto mo ba ng paborito mong Black Forest Cake? Kaya lang baka di mo makain kaya wag nalang. ayun na sila troy at shiela tumatakbo papalapit sakin , ang saya ng mga kapatid mo habng kumakain ng chocolate, dumaretso ako sa kwarto mo nandoon parin ang mga regalo ko sayo kompleto pa, simula nang birthday mo hanggang ngayon 5th anniversarry natin ikaw nalang ang kulang, AY! nakalimutan ko di ko na pala makikita ang kanyang mga mata at maririnig ang kanyang nakakawiling tinig dahil wala na si Charles, sana pala di siya inaway di sana di siya mag-iinom at di sana siya naakseidente, di sana kasama ko siya ngayon 5th anniversarry namin.
By: Jervilyn Santiago
Subscribe to:
Posts (Atom)